Terugblik op 50 jaar wonen aan de Planetenbaan in Maarn: ‘Er is een gevoel van saamhorigheid’
18 december 2023 om 07:30 Mensen Tips van de redactieMAARN De oorspronkelijke bewoners van de Planetenbaan in Maarn vinden het uniek dat ze al zo lang op die mooie bomenrijke laan in Maarn wonen. In 1973 hadden ze nog vrij uitzicht en was er veel minder verkeer. Kinderen speelden op straat en ook de kleintjes liepen zelf naar school. Mooie jaren, die ze allemaal voor geen goud hadden willen missen. Het jubileum werd gevierd met een etentje aan het einde van de straat, waar uiteraard mooie herinneringen de revue passeerden.
door Babs Bouwman
De huizen aan de Planetenbaan maakten onderdeel uit van de derde fase van het plan ‘De Driesprong’ van het Bouwfonds Nederlandse Gemeenten en markeerden de grens tussen het dorp en het buitengebied. Elly van Beek en haar man waren de bewoners van het eerste uur. ,,Eigenlijk was het nog niet klaar, maar we moesten ons andere huis uit.”
Elly weet het nog goed. De bulldozers reden nog volop door de straat. Van lieverlee vulden de huizen zich met andere nieuwe bewoners. Frans Francissen kwam iedere dag met de trein vanuit Nijmegen langs Maarn en zag dat er gebouwd werd. Zo kwam het dat hij en zijn vrouw Carla in Maarn belandden: het leek ze een leuke plaats om te wonen. Voor Ineke Bax was het feit dat er een station was, doorslaggevend. Zo konden haar man en zij goed reizen naar hun werk in Utrecht.
(De tekst gaat verder onder de foto.)
De bouw van de eerste woningen derde fase van het plan ‘Driehoek’. - Archief
CONTACT MET BUREN
Een unieke laan in het dorp met wel 150 bomen. ,,Vanuit onze huizen keken we over de weilanden op een boerderij waar je eitjes kon halen”, weet Elly als de dag van gisteren. Er graasden paarden en regelmatig kwamen er reeën langs. In die beginjaren was het heel rustig in de straat. ,,Het was ook nog heel kaal”, vertelt Carla. Daardoor kwamen ze snel met buren in contact. ,,We konden via de achtertuinen zo bij elkaar naar binnen kijken”, vult Frans haar aan. Iedereen was bezig met het aanleggen van een tuin, daar gingen de gesprekken vaak over. En de kinderen speelden op straat en in de hofjes.
We konden via de achtertuinen zo bij elkaar naar binnen kijken
SPORTVELDEN
Midden jaren zeventig werden de hockeyvelden aangelegd en later ook tennisbanen. De meeste bewoners vonden dat prima. ,,Ik was altijd al een teamsporter”, voor Frans was het een reden om te gaan hockeyen. Ineke: ,,Veel van onze kinderen hockeyden. Vanuit het raam konden we kijken of de tweede helft al begonnen was”. Dan werd het tijd om te gaan kijken.
Carla vond dat de komst van de sportclubs ook veel levendigheid en plezier met zich meebracht. Bovendien was de begroeiing laag, waardoor ze nog steeds uitzicht hadden. Over het plaatsen van lichtmasten bij de velden, was men minder te spreken. Het felle licht scheen overal zo naar binnen. Gelukkig was het bestuur van de hockeyclub bereid de lampen iets anders te richten. Het voordeel was groter dan het nadeel: daar is iedereen het over eens.
(De tekst gaat verder onder de foto.)
In 1973 keken de huizen uit op de weilanden waar paarden rondliepen. - Archief
,,Wij hebben onze kinderen hier zien opgroeien”, vertelt Carla. Er woonden veel jonge gezinnen: dat schept een band. Ook al waren ze niet allemaal van dezelfde leeftijd: alles speelde met elkaar. Elly: ,,Onze kinderen hebben hier een fantastische jeugd gehad omdat ze in vrijheid en veiligheid konden opgroeien. De kinderen liepen alleen van huis naar school en terug en bleven onderweg wel eens hangen om te spelen. Nu racen ouders met bakfietsen en auto’s door de straat. Wat dat betreft is er in die vijftig jaar wel veel veranderd. Toen kon je nog gewoon een touwtje uit je brievenbus laten hangen om de deur mee open te maken.”
Onze kinderen hebben hier een fantastische jeugd gehad omdat ze in vrijheid en veiligheid konden opgroeien
JONGE GEZINNEN
In de loop der jaren verhuisden er veel mensen. ,,Op het ogenblik zijn er weer veel jonge gezinnen.” Elly vindt dat leuk. Maar het is wel moeilijker contact krijgen met de nieuwe bewoners. Ze leven veel meer op zichzelf en lijken wat afstandelijker. Vroeger was het bijvoorbeeld de gewoonte een housewarming te geven.
,,We hebben nog het meeste contact met de oude hap”, lacht Frans. Toch heeft de buurt, zowel oud als jong, elkaar de laatste jaren weer gevonden in het opkomen tegen de plannen om de scholen naar de Planetenbaan te verplaatsen. Dat gaf een positieve verbinding, waar iedereen blij mee is. ,,We kennen elkaar allemaal weer en er is gevoel van saamhorigheid”, zegt Elly.
Natuurlijk is er veel veranderd. Maar iedereen uit de straat vindt het nog steeds fantastisch dat ze zo vanuit huis het bos in kunnen lopen. Parkeren voor de deur is gratis en dan is er ook nog de gemoedelijkheid van het dorp. De oorspronkelijke bewoners van de Planetenbaan zouden het een cadeau vinden als ze daar nog heel lang van kunnen genieten.