‘De kunst van het verliezen’

Bennekomse verhalen

BENNEKOM De jonggestorven kunstschilder Dick Ket (1902-1940) heeft een eigen straat in Ede. Zijn ouders en hij woonden er acht jaar. Zijn vader werkte als militair apotheker-assistent. Na pensionering van vader Ket in 1930 verhuisden de drie naar Bennekom. Ze betrokken een atelierwoning naar eigen ontwerp aan het einde van de Strooijweg, nu Prins Bernhardlaan 61 een gemeentelijk monument. In de tien jaar die volgden ontwikkelde Dick Ket een eigen stijl die al spoedig de aandacht trok. Zijn schilderijen, minutieus geschilderde stillevens en portretten, werden getoond op vooraanstaande exposities.

Kees Heitink

Eenmaal ingetrokken in het nieuw gebouwde huis in Bennekom, kwam Dick Ket nog maar weinig van het eigen terrein. Zijn contacten met vriendinnen en vrienden buitenshuis verliepen via brieven. Hij schreef er talloze. Dick Ket wist dat hij niet oud zou worden. Zijn hart bleek al bij geboorte niet in orde. Hij kon benauwd en blauw worden. Voor zijn afwijking bestond nog geen behandeling. Volwassen wordend werd hij zich steeds bewuster dat hem elke dag een plotselinge dood kon overkomen. Het thema verlies en het onontkoombaar moeten loslaten van verlangens, soms tegen wil en dank, was daarom altijd in zijn buurt.

Juist dit actuele altijd aanwezige thema heeft neerlandicus Fons van Wanroij in 2019 geïnspireerd om de laatste tien jaar van Dick Kets leven , zijn Bennekomse jaren, vanuit die invalshoek te onderzoeken. Hij koos daarbij om vanuit een breed perspectief naar Ket’s kunst te kijken. Het heeft een lezenswaardig boek (160 pag) opgeleverd met veel mooie plaatjes, overdachte inzichten, en Bennekom als veelvuldige plaats van handeling. Titel: De Kunst van het Verliezen. De schrijver:’’

Dick Ket overleed in de avond van 15 september 1940, tamelijk onverwacht al liet zijn gezondheid hem die zomer af en toe fiks in de steek. Donderdagmiddag 19 september volgde de teraardebestelling op de Bennekomse begraafplaats. Zijn ouders waakten hierna over zijn artistieke nalatenschap. Zijn moeder werd in 1949 bij haar zoon begraven. In 1960 volgde vader Libbe Ket. Het graf, met drie eenvoudige naamstenen naast elkaar, is bewaard.
Het boek is verkrijgbaar bij Novita.