Bennekomse bossen decor voor film

Het verhaal van opvoedon-machtige ouders

BENNEKOM Het is diep in de Bennekomse bossen: een zandpad naar het landgoed. Het huis is niet te zien. Voor het pad naar het huis staat een onverbiddelijk heerschap: “Nee, niet met de auto het terrein op. Zoek maar een plek op de parking daar, dan word je opgehaald door Jimmy” Parking? Een parking in de Bennekomse bossen? Een open plek tussen dennenbomen.. Er staan auto’s en een paar busjes. Iemand wacht kennelijk op iemand. Op mij misschien? “Bent u Jimmy?” “Nee, ik ben Germen en wij gaan zo dadelijk praten met elkaar!”

Wout Schotsman

Even later zijn we op weg in een van de busjes, terug naar waar ik vandaan kwam. Nu mogen we wel het terrein op. Er blijkt een soort eenrichtingsverkeersroute te zijn. Een eind wandelen. Eerst langs de catering. “”Wilt u wat drinken?” “Ja, thee graag!”. Weer een eind wandelen. “Hier is onze verpleegkundige. Die gaat ons eerst testen op corona. Dat geldt voor alle medewerkers trouwens.” Er liggen al een stuk of veertig tests. “Nee, nog niemand positief!”. Weer een eind wandelen en dan zijn we bij een paardenweitje, zo’n lekker oud weitje, met palen en planken eromheen. “Hoe hebben jullie deze plek in vredesnaam gevonden?” Germen – we doen hier alleen in voornamen – breed lachend: “Dat is de kunst van onze locatiescouts! Een ander deel van de film wordt opgenomen in Deelen, in een stuk bos van Staatsbosbeheer. Daar hebben we de camping opgebouwd. Ook diep verborgen in het bos. In de film ligt dit weitje ernaast.”

Op het pad langs het paardenweitje staan drie groepen mensen met indrukwekkende apparatuur. De filmcrew en mensen van het geluid en het licht. Ai, voel ik het druppelen? Een bliksemsnelle actie en ineens staat alle apparatuur onder parasols. Germen ziet me kijken en lacht: geoliede organisatie. Iedereen weet wat hij doen moet!” Dat blijkt even later opnieuw. Droog. Zon. Even wat roepen tegen elkaar en daar komt iemand aanlopen met een pony die het weitje ingestuurd wordt. Iemand anders komt met een mand vol kippen en strooit wat voer op de plek waar de kippen zo dadelijk gedacht worden te zijn. Stil! Opname! En daar komt een meisje het pad naar het weitje afhollen en vliegt de pony om de hals.

EEN BIJZONDERE ZOMER Germen is Germen Boelens, de executive producer en financier van de film. Hij vertelt dat de film gaat over Elvie, de dochter van een moeder met een verstandelijke beperking. Moeder en dochter wonen in een caravan op de camping van de opa van Elvie. Hij houdt moeder en dochter in de gaten, maar als hij overlijdt begint Elvie te merken dat moeder niet alles begrijpt. Elvie is gek op haar pony. Op de camping ontmoet ze kinderen waar ze graag mee speelt. De ouders van die kinderen merken dat moeder van Elvie niet begrijpt wat er aan het gebeuren is. Elvie ontgroeit haar moeder. Zo kan het niet langer. Hoe moet dat nu verder?

MOMENTOPNAME Germen is even stil en zegt dan: het is het verhaal van een zomer, zoals dat is opgeschreven door Lilian Sijbesma, die ook regisseert. Het heeft geen plot. Het biedt geen oplossing. Het is een momentopname. Het schetst het verhaal van opvoedonmachtige ouders. De titel is ‘Onder de blote hemel’. De film komt eind 2022 uit.”

In het busje, terug naar de ‘parking’ ben ik stil, met mijn gedachten nog bij het verhaal. In mijn hoofd de vraag “Hoe moet het nu verder?” De ouders van de vriendjes hebben natuurlijk gelijk: zo kan het niet verder! Ingrijpen? Hoe? En door wie dan? Dan bedenk ik plotseling en heel onlogisch hoe leuk het zal zijn om de film te zien en dan tegen andere Bennekommers te kunnen zeggen: “Kijk, dat is het Bennekomse bos en daar heb je het paardenweitje!”